Life hanging by a thread by Filip Langenbick-Boey
Fotograferen, het vastleggen van beelden en momenten die anders zouden verdwijnen. Wil ik hiermee mijn omgeving later de nodige aandacht geven? Besef ik wel wat ik zie? Is het een steun voor mijn eeuwig falende geheugen? Of is dit gewoon de manier waarop ik in de wereld sta?
It keeps the doctor away! Mijn alternatief voor de appel!
Staring at the sea, the old woman knows she can’t stop the storm.
Thoughtfully, she kisses those who left this land for those turbulences.
Tears on her cheek vaporises in the heat of joy from kissing them.
She prepares her home warmly, ready to open. The children are singing.
And silently, she listens to her wounds, unable to heal in her lifetime.
Ik vind Brussel kalm. Dat is vreemd, want zo hoort een moderne grootstad niet te zijn met haar contante geluiden, haar bijna geruisloze auto’s die langzaam één voor één aan mij voorbij passeren, haar kinderstemmen, haar volwassen stemmen, haar sirenes, contant en onophoudelijk. Het voelt rustig aan, alsof al die stedelijke geluiden via een geluidsdemper de stad ingeblazen worden, maar ook beangstigend, want die demper zou wel eens los kunnen springen en een helse trilling van 10 op de schaal van Richter halen.
Brussel – 26.10.2013
