Seychelles 18

“Je vais faire plein d’amis.” Louka is blij om terug te keren naar Brussel, zijn thuishaven. Hij zal degenen die hij mist terugzien: zijn vrienden. En dit jaar wil hij er heel veel nieuwe bijmaken. “Je vais faire plein d’amis pour Facebook,” zegt hij met een niet helemaal onschuldige babyface-look, alsof er een gamma van kleurrijke plasticine bestaat waaruit al die nieuwe vrienden lieflijk gevormd kunnen worden. Zijn gemis en behoefte aan vrienden lijken uit onze reis van een maand op de Seychellen te zijn ontstaan. Ik wil zijn uitspraak filmen, maar daar is hij niet mee akkoord, ook niet als ik zijn theatrale uitspraak imiteer. Hij is weinig onder de indruk.

“C’est pas comme ça!” zwaait hij mijn imitatie van de plank. “Filme, je te le montre!” “Tu me donnes des clubes?” En ik herken zijn brede glimlach. “Tu es trop marrant quand tu pètes un câble, je vais te filmer.” De serveerster in dit restaurant neemt zijn bord terug met de onaangeraakte frieten die ik extra had besteld, waaruit mijn geërgerde toestand is gegroeid. “Attends, attends,” en hij maakt de camera opnameklaar. In mijn toestand van moraliserende vader maakt dit me nog kribbeliger, maar ik weet niet wat te zeggen als hij er lachend een laag overheen legt: “Allez, pète un plomb!” Boos, maar verrast door zijn tegenaanval – waar hij zich weer eens makkelijk vanaf zal maken – word ik plotseling gered door een wonderlijk technisch probleem. “Ça veut dire quoi, TAPE END?”, vraagt hij me. Lachend besef ik de situatie: “Fin de la cassette…” En nu kan ik hem vrijelijk onder zijn voeten geven, zonder gefilmd te worden.