Seychelles 11

De heenreis verliep soepel. We zaten op gestapelde dozen midden tussen de lading, de enige passagiers op een schip dat eigenlijk alleen bedoeld was voor vracht. Het eiland dat we aandededen verkenden we per fiets, en even leek alles perfect. Maar op de terugweg sloeg het weer om. De hemel betrok, de wind stak op, en al snel zaten we midden in een storm. Pikdonker. Golven beukten tegen de boot, die niet afgesloten was – het water stroomde naar binnen, koud en ongenadig. Louka werd misselijk, doodsbang, en probeerde zich onder de banken te verstoppen, maar dat was levensgevaarlijk met al dat woeste water dat door de boot spoelde. De schipper, zelf druk bezig om het vaartuig onder controle te houden, kon ons amper helpen. Zijn kalmte was het enige wat me geruststelde. Ik trok Louka tegen me aan, hield hem vast terwijl de boot als een kurk op de golven danste. Elke minuut voelde als een eeuwigheid. We wisten allebei: dit zou nog uren duren.