Seychelles 09

Ik wees hem op iets wat me al dagen bezighield: waarom waren het altijd Indiërs die de winkels runden, hier op het eiland? De geschiedenis verklaarde het gedeeltelijk: de Engelse bezetting, de Indische contractarbeiders die na de afschaffing van de slavernij waren gekomen. Maar waarom, nu, decennia later, waren er nog steeds amper zwarte Creolen die zelf een zaak begonnen? Het leek zo’n voor de hand liggende manier om de armoede te doorbreken, om grip te krijgen op je eigen leven.
Zijn antwoord kwam zonder aarzelen, alsof hij de vraag al honderd keer had gehoord: “In onze gemeenschap is er geen respect voor succes. Als je een winkel opent, komen ze allemaal hun deel opeisen. Zwarten verwachten gratis te krijgen wat jij hebt opgebouwd. Je kunt niet voor jezelf houden wat je hebt.” Hij zei het niet boos, maar als een vaststaand feit, iets wat hij had geaccepteerd.
Het trof me. En toen drong het tot me door: dit was precies hetzelfde als in Matongé, in Brussel. Daar ook waren het de Indiërs of Pakistanen, die de winkels runden. Alsof de wereld, waar je ook was, dezelfde ongeschreven regels had.