De heenreis verliep soepel. We zaten op gestapelde dozen midden tussen de lading, de enige passagiers op een schip dat eigenlijk alleen bedoeld was voor vracht. Het eiland dat we aandededen verkenden we per fiets, en even leek alles perfect. Maar op de terugweg sloeg het weer om. De hemel betrok, de wind stak op, en al snel zaten we midden in een storm. Pikdonker. Golven beukten tegen de boot, die niet afgesloten was – het water stroomde naar binnen, koud en ongenadig. Louka werd misselijk, doodsbang, en probeerde zich onder de banken te verstoppen, maar dat was levensgevaarlijk met al dat woeste water dat door de boot spoelde. De schipper, zelf druk bezig om het vaartuig onder controle te houden, kon ons amper helpen. Zijn kalmte was het enige wat me geruststelde. Ik trok Louka tegen me aan, hield hem vast terwijl de boot als een kurk op de golven danste. Elke minuut voelde als een eeuwigheid. We wisten allebei: dit zou nog uren duren.

Onze laatste dagen brachten we door in Victoria, de hoofdstad, waar de sfeer een vreemde mix was van koloniaal erfgoed en tropische levendigheid. We dwaalden over de markt, tussen de kleuren en geuren, en stuitten op een Hindoeïstische tempel, verrassend ingbed in de anders zo Engelse architectuur. Maar wat echt opviel, waren de jachten in de haven – glanzende, witte kolossen die als stille getuigen lagen van het echte karakter van dit eiland: geen ongerept paradijs, maar een fiscaal toevluchtsoord voor de rijken, waar geld stil en onopvallend zijn werk deed.

En alsof de reis nog één laatste test nodig had, verloor ik mijn creditcard. Even leek het alsof het lot ons niet zonder kleerscheuren wilde laten vertrekken. Maar na een zoektocht vond ik hem terug, nonchalant weggeschoven in een hoek van onze kamer – alsof hij nooit was weggeweest. Alsof het eiland ons, ondanks alles, toch nog even gunstig gezind was.

We werden uitgenodigd door die Indische man, degene die we ergens op straat hadden ontmoet. Het beeld met het schilderij van zijn overleden vrouw blijft me bij. Louka, verveeld, niet begrijpend waarom ik hierheen wilde. Mijn drang om mensen te ontmoeten die iets te vertellen hadden, iets te geven.

Louka poseerde graag voor mijn camera. Later begreep ik: het was voor Facebook. Voor de herinnering. Voor het bewijs dat hij er was geweest.

Louka had één prijsbezit mee terug willen nemen: die golfplank, zijn trouwe metgezel in de golven, zijn symbool van vrijheid op dat eiland. We hadden hem zorgvuldig met plastic aan zijn rugzak gebonden, als een kostbare schat die we naar Brussel moesten smokkelen. Maar ergens tussen het inchecken en het opstijgen was hij losgeraakt, verdwenen in de anonimiteit van de luchthaven. Toen Louka het besefte, zag ik de teleurstelling in zijn ogen – niet zozeer om het voorwerp zelf, maar om wat het had betekend: zijn tastbare herinnering aan die weken, zijn stukje eiland dat hij had willen meedragen. Nu was het weg, opgeslokt door de reis zelf, alsof het eiland ons nog één laatste les wilde leren: dat je sommige dingen gewoon moet loslaten.

“Je vais faire plein d’amis.” Louka is blij om terug te keren naar Brussel, zijn thuishaven. Hij zal degenen die hij mist terugzien: zijn vrienden. En dit jaar wil hij er heel veel nieuwe bijmaken. “Je vais faire plein d’amis pour Facebook,” zegt hij met een niet helemaal onschuldige babyface-look, alsof er een gamma van kleurrijke plasticine bestaat waaruit al die nieuwe vrienden lieflijk gevormd kunnen worden. Zijn gemis en behoefte aan vrienden lijken uit onze reis van een maand op de Seychellen te zijn ontstaan. Ik wil zijn uitspraak filmen, maar daar is hij niet mee akkoord, ook niet als ik zijn theatrale uitspraak imiteer. Hij is weinig onder de indruk.

“C’est pas comme ça!” zwaait hij mijn imitatie van de plank. “Filme, je te le montre!” “Tu me donnes des clubes?” En ik herken zijn brede glimlach. “Tu es trop marrant quand tu pètes un câble, je vais te filmer.” De serveerster in dit restaurant neemt zijn bord terug met de onaangeraakte frieten die ik extra had besteld, waaruit mijn geërgerde toestand is gegroeid. “Attends, attends,” en hij maakt de camera opnameklaar. In mijn toestand van moraliserende vader maakt dit me nog kribbeliger, maar ik weet niet wat te zeggen als hij er lachend een laag overheen legt: “Allez, pète un plomb!” Boos, maar verrast door zijn tegenaanval – waar hij zich weer eens makkelijk vanaf zal maken – word ik plotseling gered door een wonderlijk technisch probleem. “Ça veut dire quoi, TAPE END?”, vraagt hij me. Lachend besef ik de situatie: “Fin de la cassette…” En nu kan ik hem vrijelijk onder zijn voeten geven, zonder gefilmd te worden.