Herontdekkingen in 2025
Het gaat niet om foto’s van 2025, maar om beelden die ik in 2025 opnieuw ontdek. Dit jaar heb ik besloten al mijn foto’s af te drukken. Daardoor blader ik door oude series, herbekijk beleefde momenten en kies er een aantal uit om hier te delen.

Een jongen speelt met de grove lijnen van een veld, lijnen die ver reiken en zo scherp contrasteren met de beperkte vrijheid van het gesloten centrum in Sterrebeek waar we aan het demonstreren zijn.
Een jongedame aan Flagey, gevangen in drie poses. Ik geef de serie de naam Mens erger je niet – wat ging er door haar hoofd? Dacht ze aan de slapende jongen in een trein, omringd door gekromde vensters? Zijn spiegelbeeld vergroot zijn slaap tot iets monumentaals.

Of aan een familie in de Seychellen, midden in een sloppenwijk. Een kraan die de lucht kleurt en het straatbeeld in twee snijdt, alsof ze een opstap vormt naar de hoge torens van Brussel. Een tweede kraan – misschien omdat ik graag omhoog kijk?
De rokende man ontmoet ik in Helsinki, een tussenstop in mijn reis naar India. Triest, maar mooi in zijn vensterportaal. Ik sprak hem niet, maar hij liet zich fotograferen.

Dan mijn favoriet: de Zuidtoren, gezien vanaf Kappelen in Brussel. Graffiti op de omheining tekent lijnen die de torens nog verder opdelen in verdiepingen. En dat gevonden kader in de kelder van mijn gebouw: Hitler tussen het grof vuil. Wie hield dit bij? Was het een geschenk? Veranderde de eigenaar van gedachte? Vindt hij hier uiteindelijk zijn plaats – tussen het afval?

De oude dame in Brugge laat het aan haar voorbijgaan, genietend van haar moment voor het huis, kijkend naar voorbijgangers. Zoals de jonge vader met zijn zoon, samen de oceaan aanschouwend. Voor hem was het de eerste keer dat hij de andere kant van zijn eiland zag.
De vele kinderen op dezelfde reis naar de Seychellen – een brug naar mijn wereld.

Een wereld met sporen en treinen waardoor ik wandel, zoals deze man in Bulgarije of de wachtende man in het Noordstation. In rechte lijn door de Ardennen.
De vele daklozen in Brussel blijven mijn dagelijks beeld bepalen, in schril contrast met de jonge vrouw hoog boven iedereen, zonnebril, zelfverzekerd.

Een beeld uit Texas dat me terugbrengt naar een bevreemdende muur met een vendingmachine in het station van Jemelle en een verhaal uit Polen. Een ontmoeting na de val van de muur, een eenzame Coca-Cola-automaat in een sombere gelagzaal. “Deze brengt nu tenminste wat kleur,” vertelde iemand me.

En tenslotte: een zetel langs een verlaten weg in het binnenland van Spanje. Zou hier soms iemand wachten op een bus? Om gladiolen te kopen in de stad – roze, niet Sarahs lievelingskleur, maar wel haar geboortebloem.